گاهی...

گـاهـی اوقـات...

آدمـ نیـ ـاز دارَد در آغـوشـ ِ مـَردی غـَرق شـود

مـَردی کـه اگـر کسـی اذیـت کـرد ،

قـول دهـد همیشـان را می زَنـَد

مـردی کـه تـَه ریـش داشتـه بـاشـد

و لبخنـدش فقـط و فقـط بـرای تـو باشـد

مـردی کـه ساعتـ ها در آغـوشـَش لـَمـ دَهـی

بـدون ِ اینـکه بـروَد سـَر ِ اصـل ِ مطلـَب

مـردی کـه گـریـه هایـت را گـوش کنـد

و دَر خـود حـَل کنـد

مـردی کـه فقـط یـک سـر و گـردن بلنـد تـَر بـاشـد

مـردی کـه تـورا بـا دنیـا عـوض نکنـد

حتـی اگـر زشـت تـرین آدمـ ِ روی ِ زمیـ ن بـودی

مـردی کـه مـَـــــــرد بـاشـَد . . . همیـ ن !